Afronding

Ik rond een hoofdstuk af, en ga een nieuw avontuur tegemoet. Spannend!

Ik ben dankbaar voor de voorbije 2 jaar in de samenwerking met Möbius. Ik heb diverse organisaties en systemen van de binnenkant mogen ervaren, en was omringd door toffe collega's.

Nu is het tijd voor iets nieuws.

Mijn innerlijk kompas gaf aan dat het tijd was om een nieuwe stap te zetten. En daar wil ik trouw aan blijven, ook al betekent dit zekerheden loslaten en springen in het onbekende.

Bestemming bereikt

Het besef dringt steeds dieper en dieper door dat ons maatschappelijk systeem aan het barsten en transformeren is. Om het met de woorden van Jan Rotmans te zeggen "We leven niet in een tijdperk van verandering, maar een verandering van tijdperk".

Het "oude verhaal" begint aan kracht te verliezen. De klimaatcrisis dwingt ons om dieper te kijken naar de onderliggende patronen. Het oude verhaal van eindeloze groei, technologie als dé oplossing, de overtuiging dat we alles moeten "managen" om resultaten te behalen, etc…  heeft ons veel gebracht. We hebben er veel aan te danken. En nu heeft ze haar bestemming bereikt. Deze manier schiet tekort om met de complexe uitdagingen van deze tijd om te gaan.

Voorbij oplappen

Vanuit mijn rol als consultant merkte ik dat we toch voornamelijk gevraagd worden om het oude systeem op te lappen. Er zijn uitzonderingen, maar meestal komt het neer op een vraag om een oplossing te bieden, een quick fix zodat we gewoon verder kunnen gaan zoals voorheen... Nog net een paar druppels uit die citroen proberen te persen. Hierbij is er vaak geen ruimte of mandaat om dieper te kijken naar overtuigingen en paradigma's die (collectief) mee aan de oorzaak liggen van het probleem. We doen liever aan symptoombestrijding (en zijn bereid daar veel voor te betalen).

De grote uitdagingen van deze tijd kunnen echter niet 'opgelost' worden binnen het huidige denkkader. De klimaatcrisis gaat niet opgelost raken als we het blijven framen als een CO2-probleem, "War on talent" staat niet los van de 'purpose' van organisaties en hoe zij in deze paradigmaverschuiving een zinvolle manier vinden om in dit nieuwe verhaal bij te dragen. Burnout is geen individueel probleem, maar een collectief symptoom van een systeem waarin presteren, en doelen bereiken op de voorgrond staan, en vertragen, (zelf)zorg en creativiteit naar de achtergrond verdwijnen. En ga zo maar door…

De uitdagingen van vandaag vragen dan ook om aan zelfreflectie te doen (individueel en als groep), hier een gedeelde taal aan te geven, en vanuit dat inzicht gezamenlijk te gaan handelen.

Als samenleving hebben we niet echt geleerd om het oude los te laten en het niet-weten te omarmen en onszelf te heruitvinden (en dat gaat gepaard met ongemak). We houden graag vast aan wat we al kennen, ook al helpt het ons niet meer.

Maar is het ondertussen niet tijd om te stoppen met het oude systeem op te lappen, en de energie, tijd en middelen anders te besteden zodat er iets nieuws kan ontstaan? Is de balans van wat het ons opbrengt, en wat het kost al niet een tijdje geleden doorgeslagen?

Het oude achterlaten is spannend, maar dat is niet het einde. Deze quote van Dougald Hine blijft me inspireren: "The end of the world as we know it, is not the end of the world full stop."

Het vraagt een andere manier van kijken en betekenis geven. En dat is een uitdagend, confronterend en voldoening gevend proces.

Palliatieve zorg

"Hospicing modernity", een boek van Vanessa Machado de Oliveira, heeft me enorm geïnspireerd om mijn volgende stap te durven zetten. Ze nodigt ons uit om "palliatieve zorg" te bieden aan ons modernistisch wereldbeeld. Niet proberen om dit systeem kost wat kost te rekken, ook niet om het zo snel mogelijk af te breken zodat er iets nieuws kan ontstaan, maar wel om met liefde de laatste zorg te bieden aan dit systeem dat haar einde nadert. Net als je zou doen bij je grootmoeder.

Want het is in dat proces van loslaten dat de laatste leerlessen naar boven komen.. Leren appreciëren wat voor moois we verwezenlijkt hebben, reflecteren over waar we de mist in gegaan zijn en wat we met voortschrijdend inzicht liever anders hadden gedaan… Leerlessen die essentieel zijn opdat het nieuwe ook echt anders is dan een opgelapte versie van het oude..

Het aangaan van dit proces kunnen we blijven uitstellen, maar vroeg of laat zullen we toch in de spiegel moeten kijken en het over een andere boeg gooien. Uitstellen maakt het proces alleen maar moeizamer. Zo was het ook in mijn eigen proces.

Mijn volgende stap

Het voorbije jaar heb ik een intens proces doorlopen, en nu heb ik de energie gevonden om deze nieuwe stap te zetten. Ik wil niet meer ingezet worden om het oude op te lappen.

Wel wil ik met organisaties en groepen op stap gaan om op die diepere laag te werken. Daar waar verandering buiten onszelf en binnenin hand in hand gaan:

• Samen betekenis geven aan de uitdagingen waar we voor staan, en wat deze tijden van ons vragen als individu en organisatie.

• Het versterken van de capaciteit om met spanningen, paradoxen, conflicten en het niet-weten om te gaan.

• De onderstroom zichtbaar en tastbaar maken zodat er opnieuw nieuwe bewegingsmogelijkheden ontstaan

• Het relationeel weefsel vitaliseren zodat we samen veerkrachtig en innovatief tot duurzame antwoorden kunnen komen op complexe uitdagingen.

• …

Het is spannend om deze richting in te gaan, en niet te weten waar ik uit ga komen. Spannend om het oude beeld los te laten en me te laten verrassen door het nieuwe.

Mijn vraag voor jou

Het is een stap in het onbekende. Vandaar dat ik uitreik naar mijn netwerk.

Werk je met organisaties, groepen of gemeenschappen? Resoneer je hiermee of ken je mensen die hiermee resoneren? Wil je verder in gesprek gaan rond dit thema of een samenwerking verkennen? Stuur me een berichtje via LinkedIn of mail

Graag verken ik met jullie hoe dit verder wil vorm krijgen!